វេស្សន្ដរជាតកព្រះបរមសាស្ត្រាចារ្យកាលគង់នៅក្នុងវត្តនិគ្រោធារាមនគរកបិលពស្តុទ្រង់ប្រារព្ធនូវភ្លៀងបោក្ខរព័ស៌ទ្រង់សម្ដែងព្រះធម៌ទេសនានេះថាផុស្សតីវរវណ្ណាកេដូច្នេះជាដើម។សេចក្ដីពិតថា៖ កាលដែលព្រះបរមសាស្ត្រាចារ្យ ទើបបានត្រាស់ ទ្រង់គង់ក្នុងនគររាជគ្រឹះអស់ហេមពាន្តរដូវ ទ្រង់មានព្រះភិក្ខុសង្ឃអង្គអរហន្តចំនួន ២០ ពាន់ជាបរិវារទ្រង់យាត្រានិវត្តមកកាន់នគរកបិលពស្តុវិញមានព្រះឧទាយីដែលព្រះបាទស្រីសុទ្ធោទន៍ឲ្យទៅនិមន្តនោះជាមគ្គុទ្ទេសក៍។គ្រានោះពួកស្ដេចសក្យរាជព្រមព្រៀងគ្នាកំណត់យកសួនច្បារជារមណីយដ្ឋានរបស់ដែនសក្កៈឈ្មោះនិគ្រោធារាមថ្វាយជាអារាមផ្ដាច់មកចំពោះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់។ព្រះរាជាទាំងឡាយនោះកាលយាងទៅធ្វើបដិសណ្ឋារៈចំពោះព្រះបរមគ្រូទ្រង់តែងតែរុញពួកយុវក្សត្រដែលក្មេងៗជាងព្រះពុទ្ធឲ្យចូលទៅគង់ ខាងមុខៗឯពួកព្រឹទ្ធរាជ ក្រាញនៅតែខាងក្រោយៗដោយកិរិយាពុំព្រមថ្វាយបង្គំព្រះបរមសាស្ដា។ ព្រះភគវន្តាចារ្យទ្រង់ជ្រាបអធ្យាស្រ័យនៃពួកព្រះញាតិទាំងនោះទើបទ្រង់ចូលកាន់ចតុត្ថជ្ឈានហោះទៅកាន់អាកាសវេហាស៍ទ្រង់សម្ដែងបាដិហារ្យជាគ្រឿងអស្ចារ្យប្លែកៗ។ព្រះបាទសុទ្ធោទនមហារាជជាពុទ្ធបិតា ទ្រង់ទស្សនានូវការសេចក្ដីអស្ចារ្យទ្រង់ផ្គងព្រះអញ្ជលីលើព្រះសិរសី។ កាលព្រះចក្រីថ្វាយបង្គំហើយឥតមានស្ដេចណាមួយឡើយដែលមិនថ្វាយបង្គំសោះ។ កាលស្ដេចទាំងនោះថ្វាយបង្គំហើយព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់ចុះអំពីអាកាសមកគង់លើព្រះបវរពុទ្ធអាសន៍កណ្ដាលញាតិសមាគម។លំដាប់នោះមហាមេឃក៏បង្អុរមកនូវភ្លៀងបោក្ខរព័ស៌ដ៏អស្ចារ្យគឺថាជនណាចង់ទទឹកទើបទទឹក ជនណាពុំចង់ទទឹកក៏ឥតទទឹកទឹកឡើយ។ប្រជាជនទាំងអស់បានឃើញភ្លៀងនោះប្រឹងតែស្ងើចប្រឹងតែសរសើរថា៖ ឱ!អស្ចារ្យណាស់តើហ្ន៎! ឱ!ចម្លែកប្លែកត្រកាលណាស់តើហ្ន៎!ឱ!អានុភាពនៃព្រះពុទ្ធអើយ ធំអ្វីមាល្បាយម៉េ្លះហ្ន៎។ព្រះបរមសាស្ដាទ្រង់មានព្រះពុទ្ធដីកាថា៖ មិនមែនតែឥឡូវនេះទេពីបុព្វេគឺកាលតថាគតជាពោធិសត្វក៏មហាមេឃបង្អុរភ្លៀងបោក្ខរព័ស៌មានសភាពយ៉ាងនេះក្នុងញាតិសមាគមដែរ។សេចក្ដីពិត ថា៖ កាលដែលព្រះបរមសាស្ត្រាចារ្យទើបបានត្រាស់ ទ្រង់គង់ក្នុងនគររាជគ្រឹះ អស់ហេមពាន្តរដូវទ្រង់មានព្រះភិក្ខុសង្ឃអង្គអរហន្តចំនួន ២០ ពាន់ជាបរិវារទ្រង់យាត្រានិវត្តមកកាន់នគរកបិលពស្តុវិញមានព្រះឧទាយីដែលព្រះបាទស្រីសុទ្ធោទន៍ ឲ្យទៅនិមន្តនោះជាមគ្គុទ្ទេសក៍។គ្រានោះពួកស្ដេចសក្យរាជព្រមព្រៀងគ្នាកំណត់យកសួនច្បារជារមណីយដ្ឋានរបស់ដែនសក្កៈឈ្មោះនិគ្រោធារាមថ្វាយជាអារាមផ្ដាច់មកចំពោះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់។ព្រះរាជាទាំងឡាយនោះកាលយាងទៅធ្វើបដិសណ្ឋារៈចំពោះព្រះបរមគ្រូទ្រង់
តែងតែរុញពួកយុវក្សត្រដែលក្មេងៗជាងព្រះពុទ្ធឲ្យចូលទៅគង់ ខាងមុខៗឯពួកព្រឹទ្ធរាជ ក្រាញនៅតែខាងក្រោយៗដោយកិរិយាពុំព្រមថ្វាយបង្គំព្រះបរមសាស្ដា។ ព្រះភគវន្តាចារ្យទ្រង់ជ្រាបអធ្យាស្រ័យនៃពួកព្រះញាតិទាំងនោះទើបទ្រង់ចូលកាន់ចតុត្ថជ្ឈានហោះទៅកាន់អាកាសវេហាស៍ទ្រង់សម្ដែងបាដិហារ្យជាគ្រឿងអស្ចារ្យប្លែកៗ។ព្រះបាទសុទ្ធោទនមហារាជជាពុទ្ធបិតា ទ្រង់ទស្សនានូវការសេចក្ដីអស្ចារ្យទ្រង់ផ្គងព្រះអញ្ជលីលើព្រះសិរសី។ កាលព្រះចក្រីថ្វាយបង្គំហើយឥតមានស្ដេចណាមួយឡើយដែលមិនថ្វាយបង្គំសោះ។ កាលស្ដេចទាំងនោះថ្វាយបង្គំហើយព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់ចុះអំពីអាកាសមកគង់លើព្រះបវរពុទ្ធអាសន៍កណ្ដាលញាតិសមាគម។លំដាប់នោះមហាមេឃក៏បង្អុរមកនូវភ្លៀងបោក្ខរព័ស៌ដ៏អស្ចារ្យគឺថាជនណាចង់ទទឹកទើបទទឹក ជនណាពុំចង់ទទឹកក៏ឥតទទឹកទឹកឡើយ។ប្រជាជនទាំងអស់បានឃើញភ្លៀងនោះប្រឹងតែស្ងើចប្រឹងតែសរសើរថា៖ ឱ!អស្ចារ្យណាស់តើហ្ន៎! ឱ!ចម្លែកប្លែកត្រកាលណាស់តើហ្ន៎! ឱ!
កណ្ឌទសពរ
កាលភិក្ខុទាំងឡាយអារាធនាសុំទ្រង់សម្ដែងក៏ព្រះអង្គទ្រង់ថ្លែងនូវបុព្វេប្រវត្តិថា៖អតីតេភិក្ខវេម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលកន្លងទៅហើយព្រះរាជាព្រះនាមសិរីមហារាជសោយរាជ្យក្នុងនគរជេតុត្តរសិរីរដ្ឋទ្រង់មានព្រះរាជបុត្រព្រះនាមសញ្ជ័យ។ ទ្រង់នាំព្រះរាជកញ្ញាព្រះនាមផុស្សតីជាព្រះរាជបុត្រីនៃព្រះបាទមទ្ទរាជ អំពីដែនមទ្ទរដ្ឋមកហើយទ្រង់ផ្ទេររាជសម្បត្តិ រៀបអភិសេកព្រះសញ្ជ័យរាជកុមារនិងព្រះនាងផុស្សតីជាអគ្គមហេសីក្នុងព្រះសិរីរាជសម្បត្តិជាព្រះមហាក្សត្រតពីព្រះអង្គមក។
បុព្វយោគនៃនាងផុស្សតីនោះដូច្នោះគឺ៖ ក្នុងកាលជាទីបំផុតនៃកប្ប៩១ (រាប់ច្រាសទៅក្រោយ) ព្រះនាងផុស្សតីនេះជាព្រះរាជបុត្រីនៃព្រះបាទពន្ធុមរាជនគរពន្ធុមតី បានថ្វាយលម្អិតខ្លឹមចន្ទន៍ចំពោះព្រះពុទ្ធវិបស្សីលុះនាងអន្ទោលទៅក្នុងទេវលោក និងមនុស្សលោករមែងមានក្លិនខ្លឹមចន្ទន៍ផ្សាយចេញអំពីអង្គកាយជាប្រក្រតីរហូតដល់ជាតិដែលនាងជាព្រះអគ្គមហេសីនៃព្រះឥន្ទ្រាធិរាជក្នុងភទ្ទកប្ប នេះក៏នៅតែមានក្លិនខ្លឹមចន្ទន៍ផ្សាយចេញអំពីព្រះកាយដូច្នោះដែរទើបនាងបានព្រះនាមថា ផុស្សតី។ កាលដែលព្រះនាងដល់កំណត់ជន្មាយុព្រះឥន្ទ្រទ្រង់ជ្រាបថាព្រះនាងនឹងច្យុតក៏ទ្រង់នាំព្រះនាងទៅកាន់នន្ទវ័នឧទ្យាន ផ្ដេកព្រះនាងលើអលង្កតសិរីសយនាហើយទ្រង់ត្រាស់ព្រះរាជឱង្ការថា៖បុព្វយោគនៃនាងផុស្សតីនោះដូច្នោះគឺ៖ក្នុងកាលជាទីបំផុតនៃកប្ប៩១ (រាប់ច្រាសទៅក្រោយ)
ផុស្សតីវរវណ្ណាកេវរស្សុទសនាវរេបឋព្យាច.រុបុព្វន្តីយំតុយ្ហំមនសោបិយំម្នាលនាងផុស្សតីមានរស្មីនៃសម្បុរដ៏ប្រសើរមានអវយវៈដ៏ល្អលើសគេលើផែនដី ចូរនាងទទួលពរ ១០ ប្រការដែលជាពរពេញចិត្តរបស់នាង (នាងចង់សម្រេចយ៉ាងណា ចូរប្រាថ្នាយ៉ាងនោះចុះខ្ញុំនឹងប្រសិទ្ធីឲ្យ) ។ផុស្សតី វរវណ្ណាកេ វរស្សុ ទសនា វរេ បឋព្យា ច.រុបុព្វន្តី យំ តុយ្ហំមនសោ បិយំ ម្នាលនាងផុស្សតីមានរស្មីនៃសម្បុរដ៏ប្រសើរមានអវយវៈដ៏ល្អលើសគេលើផែនដី ចូរនាងទទួលពរ ១០ ប្រការដែលជាពរពេញចិត្តរបស់នាង (នាងចង់សម្រេចយ៉ាងណា ចូរប្រាថ្នាយ៉ាងនោះចុះខ្ញុំនឹងប្រសិទ្ធីឲ្យ)
2. ឲ្យបានភ្នែកល្អ មានភូមោកោងទ្រទេសទ្រទួយដូចបង្កួយកៅទណ្ឌ។
3. ឲ្យមានឈ្មោះថាផុស្សតីដដែល។
4. ឲ្យមានកូនប្រុសមួយកិត្តិនាមល្បីល្បាញ។
5. ពេលមានគភ៌សូមឲ្យមានផ្ទៃពោះរាបស្មើល្អដូចប្រក្រតី។
6. កុំឲ្យមានដោះសណ្ដាយ។
1. កុំឲ្យមានសក់ស្កូវ។
2. ឲ្យមានសាច់សម្បុរសស្បែកម៉ដ្ឋខៃដូចសាច់ពពិលមាស។
3. ឲ្យមានអំណាច អាចដោះទុក្ខទោស របស់មនុស្ស-សត្វទាំងឡាយ។ឲ្យមានអំណាចអាចដោះទុក្ខទោស របស់មនុស្ស-
4. ឲ្យមានបក្សី គឺហង្ស ក្រៀល ក្ងាន ក្ងោកបន្លឺនូវស័ព្ទល្វេងល្វើយជិតព្រះរាជបន្ទីរ។
ព្រះឥន្ទ្រាធិរាជទ្រង់បានព្រះរាជទានព្រះពរទាំង១០ប្រការទ្រង់បានប្រសិទ្ធីឲ្យបានសម្រេចដូចមនោរថរបស់ព្រះនាង។
កណ្ឌហេមពាន្ត ព្រះនាងផុស្សតីនោះទទួលនូវការប្រសិទ្ធពរទាំង១០ប្រការដូច្នេះហើយទ្រង់ច្យុតអំពីទេវលោកនោះមកកើតក្នុងផ្ទៃនៃព្រះអគ្គមហេសីរបស់ព្រះបាទមទ្ទរាជព្រះនាងប្រសូតមកមាន ព្រះសរីរាង្គាវយវៈ ផ្សាយចេញនូវក្លិនខ្លឹមចន្ទន៍ដូចជាប្រោះព្រំដោយលម្អិតខ្លឹមចន្ទន៍ បានជាគេថ្វាយព្រះនាមថា ផុស្សតី។ព្រះបាទសិរីមហារាជបាននាំព្រះនាងនោះមកដើម្បីព្រះសញ្ជ័យរាជកុមារទ្រង់ធ្វើរាជាភិសេកព្រះសញ្ជ័យរាជកុមារនិងព្រះនាងផុស្សតីនេះក្រោមមហាស្វេតច្ឆត្រតាំងព្រះនាងនេះក្នុងឋានៈជាអគ្គមហេសីធំចម្បង។
គ្រានោះព្រះឥន្ទ្រាធិរាជទ្រង់ជ្រាបថាពរ៩ ប្រការ សម្រេចដល់ព្រះនាងផុស្សតីហើយ នៅសល់តែពរមួយទៀតទេទើបទ្រង់ចូលទៅកាន់សំណាក់ព្រះពោធិសត្វដែលជាទេវបុត្រនៅឋានត្រៃត្រិង្សសូមអារាធនាពោធិសត្វឱ្យចុះមកចាប់បដិសន្ធិក្នុងផ្ទៃនៃព្រះនាងផុស្សតី។ព្រះពោធិសត្វច្យុតមកកើតក្នុងទីនោះទាំងទេវបុត្រមួយពាន់អង្គទៀតក៏ច្យុតចុះមកកើតក្នុងត្រកូលអាមាត្យមួយពាន់ដែរ។
ព្រះនាងផុស្សតីតាំងពីមហាពោធិសត្វចុះមកចាប់ផ្ទៃ ក្សត្រីទ្រង់មានចំណង់ចង់សាងសាលាឆទានលុះបានព្រះរាជានុញ្ញាតហើយ ទ្រង់តែងចំណាយព្រះរាជទ្រព្យ ៦ ម៉ឺនកហាបណៈមួយថ្ងៃៗសម្រាប់ព្រះរាជទានក្នុងសាលាឆទានទាំងប្រាំមួយ។ព្រះនាងកាលទ្រង់គភ៌គ្រប់ទសមាសជួនជាទ្រង់ស្ដេចទៅប្រទក្សិណនគរស្រាប់តែខ្យល់កម្មជ្ជវាតកម្រើកឡើងក៏ទ្រង់ប្រសូតព្រះពោធិសត្វក្នុងគ្រឹះស្ថាននានាផ្លូវនៃពួកឈ្មួញដោយហេតុនេះ ទើប
តមកគេថ្វាយព្រះនាមព្រះពោធិសត្វថា "ព្រះវេស្សន្ដរ" ។ព្រះនាងផុស្សតី តាំងពីមហាពោធិសត្វចុះមកចាប់ផ្ទៃក្សត្រីទ្រង់មានចំណង់ចង់សាងសាលាឆទាន លុះបានព្រះរាជានុញ្ញាតហើយទ្រង់តែងចំណាយព្រះរាជទ្រព្យ ៦ ម៉ឺនកហាបណៈមួយថ្ងៃៗសម្រាប់ព្រះរាជទានក្នុងសាលាឆទានទាំងប្រាំមួយ។ព្រះនាងកាលទ្រង់គភ៌គ្រប់ទសមាសជួនជាទ្រង់ស្ដេចទៅប្រទក្សិណនគរស្រាប់តែខ្យល់កម្មជ្ជវាតកម្រើកឡើងក៏ទ្រង់ប្រសូតព្រះពោធិសត្វក្នុងគ្រឹះស្ថាននានាផ្លូវនៃពួកឈ្មួញ ដោយហេតុនេះទើបតមកគេថ្វាយព្រះនាមព្រះពោធិសត្វថា ព្រះវេស្សន្ដរ
ព្រះមហាសត្វទ្រង់ចេញចាកព្រះមាតុឧទរល្អបរិសុទ្ធបើកព្រះនេត្រក្រឡង់ផ្គងហត្ថា តម្រង់ឆ្ពោះទៅរកព្រះមាតាទូលសួរថា៖បពិត្រព្រះមាតា ខ្ញុំព្រះអង្គចង់ឲ្យទាន ទ្រង់មានព្រះរាជទ្រព្យអ្វីខ្លះទេ? ព្រះមាតាទ្រង់ព្រះរាជទាននូវព្រះរាជទ្រព្យមួយពាន់គហបណៈភ្លាមថា៖កូនឯងឲ្យទានចុះ។ព្រះមហាសត្វ ទ្រង់ចេញចាកព្រះមាតុឧទរល្អបរិសុទ្ធបើកព្រះនេត្រក្រឡង់ផ្គងហត្ថា តម្រង់ឆ្ពោះទៅរកព្រះមាតាទូលសួរថា៖បពិត្រព្រះមាតា ខ្ញុំព្រះអង្គចង់ឲ្យទាន ទ្រង់មានព្រះរាជទ្រព្យអ្វីខ្លះទេ?
សេចក្ដីពិសេសថា៖ ព្រះសមណគោតមបរមព្រះសាស្ដា កាលនៅជាពោធិសត្វខំបំពេញបារមីរាប់អសង្ខេយ្យជាតិនោះ មានតែក្នុងជាតិ៣ទេដែលប្រសូតមកភ្លាមចេះនិយាយគឺ៖ កាលទ្រង់ជា"ព្រះមហោសថ" ១, ជា"ព្រះវេស្សន្ដរ" នេះ១, ជា"ព្រះសិទ្ធាថ" ក្នុងបច្ឆិមភព១។សេចក្ដី ពិសេសថា៖ ព្រះសមណគោតមបរមព្រះសាស្ដាកាលនៅជាពោធិសត្វ ខំបំពេញបារមីរាប់អសង្ខេយ្យជាតិនោះ មានតែក្នុងជាតិ៣ទេដែលប្រសូតមកភ្លាមចេះនិយាយគឺ៖ កាលទ្រង់ជាព្រះមហោសថ「ជាព្រះវេស្សន្ដរនេះ១ ជាព្រះសិទ្ធាថ
ក្នុងថ្ងៃដែលព្រះវេស្សន្ដរទ្រង់ប្រសូតមក មេដំរីមួយនាំកូនដំរីសសុទ្ធប្រកបដោយលក្ខណៈល្អបំផុត មានទុកក្នុងកន្លែងដំរីមង្គលហើយចៀសចេញបាត់ទៅ។ កូនដំរីនេះ តមកបាននាមថា "បញ្ច័យនាគ"ជាដំរីល្អមានដំណើរល្វាសល្វន់ទ្រទេសទ្រទន់មានកន្ទុយល្គាយល្គងរាំងគន្លងបោសព្រះធរណី បើបានទៅដល់ទីដែលឥតភ្លៀងរមែងមានភ្លៀងធ្លាក់ត្រជាក់ត្រជំជាប្រក្រតី។ក្នុងថ្ងៃដែលព្រះវេស្សន្ដរទ្រង់ប្រសូតមក មេដំរីមួយនាំកូនដំរីសសុទ្ធប្រកបដោយលក្ខណៈល្អបំផុត មានទុកក្នុងកន្លែងដំរីមង្គលហើយចៀសចេញបាត់ទៅ។ កូនដំរីនេះ តមកបាននាមថា បញ្ច័យនាគ
តាំងពីព្រះវេស្សន្ដរប្រសូតមកដរាបដល់បានព្រះជន្ម ៥ ឆ្នាំទ្រង់បានព្រះរាជទាន នូវគ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់កុមារ មានតម្លៃ មួយសែនៗគហបណៈដល់ពួកមេនំ អស់វារៈ ៩ ដង។
ក្នុងកាលទ្រង់មានព្រះជន្ម ៨ ឆ្នាំទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងព្រះរាជទាននូវអជ្ឈត្តិកទាន ទ្រង់មានព្រះចិន្ដាថា៖បើនរណាមួយសុំបេះដូង-ភ្នែក-សាច់ក្នុងសរីរៈ-ឈាមក៏អាត្មាអញស៊ូតែពុះវះពន្លះឲ្យ ឬមួយនរណាចង់បានអាត្មាអញទៅជាខ្ញុំបម្រើក៏អាត្មាអញសុខចិត្តទៅបម្រើគេដែរ។ គ្រាដែលព្រះអង្គទ្រង់ព្រះចិន្ដាដូច្នេះមហាប្រឹថពីក៏កម្រើករំពើកញាប់ញ័រ។ក្នុងកាល ទ្រង់មានព្រះជន្ម ៨ ឆ្នាំទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងព្រះរាជទាននូវអជ្ឈត្តិកទាន ទ្រង់មានព្រះចិន្ដាថា៖បើនរណាមួយសុំបេះដូង--សាច់ក្នុងសរីរៈ-
កាលដែលព្រះពោធិសត្វមានព្រះជន្ម ១៦ ឆ្នាំដល់នូវការសម្រេចសិល្បសាស្ត្រគ្រប់ជំពូកហើយព្រះរាជបិតាបាននាំព្រះរាជកញ្ញាព្រះនាម "មទ្រី" ជាព្រះមាតុលធីតា អំពីមទ្ទរដ្ឋមករៀបអភិសេកក្នុងឋានៈជាអគ្គមហេសីនៃព្រះវេស្សន្ដរទ្រង់ដាក់រាជ្យប្រទានព្រះវេស្សន្ដរគ្រប់គ្រងរដ្ឋនគររៀងមក។ ពោធិសត្វទ្រង់ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទានវត្តទ្រង់បរិច្ចាគព្រះរាជទ្រព្យ ៦សែនៗគហបណៈ ព្រះរាជទានក្នុងមួយថ្ងៃៗទ្រង់តែងគង់លើដំរីបញ្ច័យនាគទៅសាលាឆទាន ៦ដងៗក្នុងមួយខែៗ។កាលដែលព្រះពោធិសត្វមានព្រះជន្ម ១៦ ឆ្នាំដល់នូវការសម្រេចសិល្បសាស្ត្រគ្រប់ជំពូកហើយព្រះរាជបិតាបាននាំព្រះរាជកញ្ញាព្រះនាម មទ្រី
ចំណេរក្រោយមកព្រះនាងមទ្រីប្រសូតព្រះរាជបុត្រមួយព្រះអង្គទ្រង់ព្រះនាមថា "ជាលី"បានព្រះរាជបុត្រីមួយព្រះអង្គទៀត ទ្រង់ប្រទានព្រះនាមថា "កណ្ហាជិនា" ។ចំណេរក្រោយមកព្រះនាងមទ្រីប្រសូតព្រះរាជបុត្រមួយព្រះអង្គទ្រង់ព្រះនាមថា ជាលីបានព្រះរាជបុត្រីមួយព្រះអង្គទៀត ទ្រង់ប្រទានព្រះនាមថា កណ្ហាជិនា
គ្រានោះ ដែនក្លិង្គ្រាស្ត្រឥតមានទឹកភ្លៀង ពួកកសិករធ្វើរបរកសិកម្មពុំបានបណ្ដាលឲ្យមានចោរកម្មពាសពេញទាំងប្រទេសទើបប្រជាជននាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មប្រជុំគ្នាក្នុងព្រះរាជលានបានប្រជុំព្រមព្រៀងមូលមតិគ្នាថា គួរតែចាត់ឲ្យទៅសុំយកដំរីបញ្ច័យនាគអំពីព្រះវេស្សន្ដរ។ លុះព្រមព្រៀងគ្នាហើយ ទើបចាត់ឲ្យព្រាហ្មណ៍ ៨នាក់ឲ្យទៅសុំ។ កាលដែលព្រះបាទស្រីវេស្សន្ដរបវរពោធិសត្វកំពុងចេញទតសាលាទានពួកព្រាហ្មណ៍ក៏ទៅចាំស្នាក់នៅសាលាទាននោះស្រែកព្រមគ្នាកងរំពងឡើង ថា៖ជយតុវេស្សន្ដរោ! ជយតុវេស្សន្ដរោ! ។ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់បំបែរដំរីឆ្ពោះទៅរកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះទ្រង់ព្រះបុច្ឆាថា៖ អឺពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកលើកដៃស្រែកហៅយើងតើអ្នកសុំអ្វីនឹងយើង? --- នៅមានត ---គ្រានោះ ដែនក្លិង្គ្រាស្ត្រឥតមានទឹកភ្លៀងពួកកសិករធ្វើរបរកសិកម្មពុំបាន បណ្ដាលឲ្យមានចោរកម្មពាសពេញទាំងប្រទេសទើបប្រជាជននាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មប្រជុំគ្នាក្នុងព្រះរាជលានបានប្រជុំព្រមព្រៀងមូលមតិគ្នាថា គួរតែចាត់ឲ្យទៅសុំយកដំរីបញ្ច័យនាគអំពីព្រះវេស្សន្ដរ។ លុះព្រមព្រៀងគ្នាហើយ ទើបចាត់ឲ្យព្រាហ្មណ៍ ៨នាក់ឲ្យទៅសុំ។ កាលដែលព្រះបាទស្រីវេស្សន្ដរបវរពោធិសត្វកំពុងចេញទតសាលាទានពួកព្រាហ្មណ៍ក៏ទៅចាំ
ស្នាក់នៅសាលាទាននោះស្រែកព្រមគ្នាកងរំពងឡើង ថា៖ជយតុវេស្សន្ដរោ! ជយតុវេស្សន្ដរោ! ។ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់បំបែរដំរីឆ្ពោះទៅរកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះទ្រង់ព្រះបុច្ឆាថា៖ អឺពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកលើកដៃស្រែកហៅយើងតើអ្នកសុំអ្វីនឹងយើង? -នៅមានត -
តែងតែរុញពួកយុវក្សត្រដែលក្មេងៗជាងព្រះពុទ្ធឲ្យចូលទៅគង់ ខាងមុខៗឯពួកព្រឹទ្ធរាជ ក្រាញនៅតែខាងក្រោយៗដោយកិរិយាពុំព្រមថ្វាយបង្គំព្រះបរមសាស្ដា។ ព្រះភគវន្តាចារ្យទ្រង់ជ្រាបអធ្យាស្រ័យនៃពួកព្រះញាតិទាំងនោះទើបទ្រង់ចូលកាន់ចតុត្ថជ្ឈានហោះទៅកាន់អាកាសវេហាស៍ទ្រង់សម្ដែងបាដិហារ្យជាគ្រឿងអស្ចារ្យប្លែកៗ។ព្រះបាទសុទ្ធោទនមហារាជជាពុទ្ធបិតា ទ្រង់ទស្សនានូវការសេចក្ដីអស្ចារ្យទ្រង់ផ្គងព្រះអញ្ជលីលើព្រះសិរសី។ កាលព្រះចក្រីថ្វាយបង្គំហើយឥតមានស្ដេចណាមួយឡើយដែលមិនថ្វាយបង្គំសោះ។ កាលស្ដេចទាំងនោះថ្វាយបង្គំហើយព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់ចុះអំពីអាកាសមកគង់លើព្រះបវរពុទ្ធអាសន៍កណ្ដាលញាតិសមាគម។លំដាប់នោះមហាមេឃក៏បង្អុរមកនូវភ្លៀងបោក្ខរព័ស៌ដ៏អស្ចារ្យគឺថាជនណាចង់ទទឹកទើបទទឹក ជនណាពុំចង់ទទឹកក៏ឥតទទឹកទឹកឡើយ។ប្រជាជនទាំងអស់បានឃើញភ្លៀងនោះប្រឹងតែស្ងើចប្រឹងតែសរសើរថា៖ ឱ!អស្ចារ្យណាស់តើហ្ន៎! ឱ!ចម្លែកប្លែកត្រកាលណាស់តើហ្ន៎! ឱ!
កណ្ឌទសពរ
កាលភិក្ខុទាំងឡាយអារាធនាសុំទ្រង់សម្ដែងក៏ព្រះអង្គទ្រង់ថ្លែងនូវបុព្វេប្រវត្តិថា៖អតីតេភិក្ខវេម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលកន្លងទៅហើយព្រះរាជាព្រះនាមសិរីមហារាជសោយរាជ្យក្នុងនគរជេតុត្តរសិរីរដ្ឋទ្រង់មានព្រះរាជបុត្រព្រះនាមសញ្ជ័យ។ ទ្រង់នាំព្រះរាជកញ្ញាព្រះនាមផុស្សតីជាព្រះរាជបុត្រីនៃព្រះបាទមទ្ទរាជ អំពីដែនមទ្ទរដ្ឋមកហើយទ្រង់ផ្ទេររាជសម្បត្តិ រៀបអភិសេកព្រះសញ្ជ័យរាជកុមារនិងព្រះនាងផុស្សតីជាអគ្គមហេសីក្នុងព្រះសិរីរាជសម្បត្តិជាព្រះមហាក្សត្រតពីព្រះអង្គមក។
បុព្វយោគនៃនាងផុស្សតីនោះដូច្នោះគឺ៖ ក្នុងកាលជាទីបំផុតនៃកប្ប៩១ (រាប់ច្រាសទៅក្រោយ) ព្រះនាងផុស្សតីនេះជាព្រះរាជបុត្រីនៃព្រះបាទពន្ធុមរាជនគរពន្ធុមតី បានថ្វាយលម្អិតខ្លឹមចន្ទន៍ចំពោះព្រះពុទ្ធវិបស្សីលុះនាងអន្ទោលទៅក្នុងទេវលោក និងមនុស្សលោករមែងមានក្លិនខ្លឹមចន្ទន៍ផ្សាយចេញអំពីអង្គកាយជាប្រក្រតីរហូតដល់ជាតិដែលនាងជាព្រះអគ្គមហេសីនៃព្រះឥន្ទ្រាធិរាជក្នុងភទ្ទកប្ប នេះក៏នៅតែមានក្លិនខ្លឹមចន្ទន៍ផ្សាយចេញអំពីព្រះកាយដូច្នោះដែរទើបនាងបានព្រះនាមថា ផុស្សតី។ កាលដែលព្រះនាងដល់កំណត់ជន្មាយុព្រះឥន្ទ្រទ្រង់ជ្រាបថាព្រះនាងនឹងច្យុតក៏ទ្រង់នាំព្រះនាងទៅកាន់នន្ទវ័នឧទ្យាន ផ្ដេកព្រះនាងលើអលង្កតសិរីសយនាហើយទ្រង់ត្រាស់ព្រះរាជឱង្ការថា៖បុព្វយោគនៃនាងផុស្សតីនោះដូច្នោះគឺ៖ក្នុងកាលជាទីបំផុតនៃកប្ប៩១ (រាប់ច្រាសទៅក្រោយ)
ផុស្សតីវរវណ្ណាកេវរស្សុទសនាវរេបឋព្យាច.រុបុព្វន្តីយំតុយ្ហំមនសោបិយំម្នាលនាងផុស្សតីមានរស្មីនៃសម្បុរដ៏ប្រសើរមានអវយវៈដ៏ល្អលើសគេលើផែនដី ចូរនាងទទួលពរ ១០ ប្រការដែលជាពរពេញចិត្តរបស់នាង (នាងចង់សម្រេចយ៉ាងណា ចូរប្រាថ្នាយ៉ាងនោះចុះខ្ញុំនឹងប្រសិទ្ធីឲ្យ) ។ផុស្សតី វរវណ្ណាកេ វរស្សុ ទសនា វរេ បឋព្យា ច.រុបុព្វន្តី យំ តុយ្ហំមនសោ បិយំ ម្នាលនាងផុស្សតីមានរស្មីនៃសម្បុរដ៏ប្រសើរមានអវយវៈដ៏ល្អលើសគេលើផែនដី ចូរនាងទទួលពរ ១០ ប្រការដែលជាពរពេញចិត្តរបស់នាង (នាងចង់សម្រេចយ៉ាងណា ចូរប្រាថ្នាយ៉ាងនោះចុះខ្ញុំនឹងប្រសិទ្ធីឲ្យ)
- ព្រះនាងផុស្សតី ពុំជ្រាបថានឹងច្យុតក៏ឆ្ងល់នឹងព្រះរាជឱង្ការដែលឲ្យព្រះនាងសុំពរនោះ ទើបក្រាបបង្គំទូលសួរថា៖បពិត្រទេវរាជ ខ្ញុំម្ចាស់មានកំហុសខុសឆ្គងដូចម្ដេចបានជាព្រះអង្គមានព្រះរាជឱង្ការហាក់ដូចជានឹងបណ្ដេញខ្ញុំម្ចាស់ឲ្យឃ្លាតចាករមណីយដ្ឋានយ៉ាងនេះ។
- ព្រះឥន្ទ្រប្រាប់ថា៖ នាងឥតមានកំហុសអ្វីទេនាងមិនមែនជាទីសម្អប់នៃខ្ញុំទេ តែថានាងអស់បុណ្យហើយបានជាខ្ញុំនិយាយនឹងនាងយ៉ាងនេះ នាងមានសេចក្ដីស្លាប់ជិតកៀកណាស់ហើយ។
- នាងផុស្សតីសូមពរថា៖ បពិត្រទេវរាជជាឥសូរកំពូលលើក្នុងពួកទេវតាបើព្រះអង្គទ្រង់ប្រទានពរដល់ខ្ញុំម្ចាស់ខ្ញុំម្ចាស់សូម៖
2. ឲ្យបានភ្នែកល្អ មានភូមោកោងទ្រទេសទ្រទួយដូចបង្កួយកៅទណ្ឌ។
3. ឲ្យមានឈ្មោះថាផុស្សតីដដែល។
4. ឲ្យមានកូនប្រុសមួយកិត្តិនាមល្បីល្បាញ។
5. ពេលមានគភ៌សូមឲ្យមានផ្ទៃពោះរាបស្មើល្អដូចប្រក្រតី។
6. កុំឲ្យមានដោះសណ្ដាយ។
1. កុំឲ្យមានសក់ស្កូវ។
2. ឲ្យមានសាច់សម្បុរសស្បែកម៉ដ្ឋខៃដូចសាច់ពពិលមាស។
3. ឲ្យមានអំណាច អាចដោះទុក្ខទោស របស់មនុស្ស-សត្វទាំងឡាយ។ឲ្យមានអំណាចអាចដោះទុក្ខទោស របស់មនុស្ស-
4. ឲ្យមានបក្សី គឺហង្ស ក្រៀល ក្ងាន ក្ងោកបន្លឺនូវស័ព្ទល្វេងល្វើយជិតព្រះរាជបន្ទីរ។
ព្រះឥន្ទ្រាធិរាជទ្រង់បានព្រះរាជទានព្រះពរទាំង១០ប្រការទ្រង់បានប្រសិទ្ធីឲ្យបានសម្រេចដូចមនោរថរបស់ព្រះនាង។
កណ្ឌហេមពាន្ត ព្រះនាងផុស្សតីនោះទទួលនូវការប្រសិទ្ធពរទាំង១០ប្រការដូច្នេះហើយទ្រង់ច្យុតអំពីទេវលោកនោះមកកើតក្នុងផ្ទៃនៃព្រះអគ្គមហេសីរបស់ព្រះបាទមទ្ទរាជព្រះនាងប្រសូតមកមាន ព្រះសរីរាង្គាវយវៈ ផ្សាយចេញនូវក្លិនខ្លឹមចន្ទន៍ដូចជាប្រោះព្រំដោយលម្អិតខ្លឹមចន្ទន៍ បានជាគេថ្វាយព្រះនាមថា ផុស្សតី។ព្រះបាទសិរីមហារាជបាននាំព្រះនាងនោះមកដើម្បីព្រះសញ្ជ័យរាជកុមារទ្រង់ធ្វើរាជាភិសេកព្រះសញ្ជ័យរាជកុមារនិងព្រះនាងផុស្សតីនេះក្រោមមហាស្វេតច្ឆត្រតាំងព្រះនាងនេះក្នុងឋានៈជាអគ្គមហេសីធំចម្បង។
គ្រានោះព្រះឥន្ទ្រាធិរាជទ្រង់ជ្រាបថាពរ៩ ប្រការ សម្រេចដល់ព្រះនាងផុស្សតីហើយ នៅសល់តែពរមួយទៀតទេទើបទ្រង់ចូលទៅកាន់សំណាក់ព្រះពោធិសត្វដែលជាទេវបុត្រនៅឋានត្រៃត្រិង្សសូមអារាធនាពោធិសត្វឱ្យចុះមកចាប់បដិសន្ធិក្នុងផ្ទៃនៃព្រះនាងផុស្សតី។ព្រះពោធិសត្វច្យុតមកកើតក្នុងទីនោះទាំងទេវបុត្រមួយពាន់អង្គទៀតក៏ច្យុតចុះមកកើតក្នុងត្រកូលអាមាត្យមួយពាន់ដែរ។
ព្រះនាងផុស្សតីតាំងពីមហាពោធិសត្វចុះមកចាប់ផ្ទៃ ក្សត្រីទ្រង់មានចំណង់ចង់សាងសាលាឆទានលុះបានព្រះរាជានុញ្ញាតហើយ ទ្រង់តែងចំណាយព្រះរាជទ្រព្យ ៦ ម៉ឺនកហាបណៈមួយថ្ងៃៗសម្រាប់ព្រះរាជទានក្នុងសាលាឆទានទាំងប្រាំមួយ។ព្រះនាងកាលទ្រង់គភ៌គ្រប់ទសមាសជួនជាទ្រង់ស្ដេចទៅប្រទក្សិណនគរស្រាប់តែខ្យល់កម្មជ្ជវាតកម្រើកឡើងក៏ទ្រង់ប្រសូតព្រះពោធិសត្វក្នុងគ្រឹះស្ថាននានាផ្លូវនៃពួកឈ្មួញដោយហេតុនេះ ទើប
តមកគេថ្វាយព្រះនាមព្រះពោធិសត្វថា "ព្រះវេស្សន្ដរ" ។ព្រះនាងផុស្សតី តាំងពីមហាពោធិសត្វចុះមកចាប់ផ្ទៃក្សត្រីទ្រង់មានចំណង់ចង់សាងសាលាឆទាន លុះបានព្រះរាជានុញ្ញាតហើយទ្រង់តែងចំណាយព្រះរាជទ្រព្យ ៦ ម៉ឺនកហាបណៈមួយថ្ងៃៗសម្រាប់ព្រះរាជទានក្នុងសាលាឆទានទាំងប្រាំមួយ។ព្រះនាងកាលទ្រង់គភ៌គ្រប់ទសមាសជួនជាទ្រង់ស្ដេចទៅប្រទក្សិណនគរស្រាប់តែខ្យល់កម្មជ្ជវាតកម្រើកឡើងក៏ទ្រង់ប្រសូតព្រះពោធិសត្វក្នុងគ្រឹះស្ថាននានាផ្លូវនៃពួកឈ្មួញ ដោយហេតុនេះទើបតមកគេថ្វាយព្រះនាមព្រះពោធិសត្វថា ព្រះវេស្សន្ដរ
ព្រះមហាសត្វទ្រង់ចេញចាកព្រះមាតុឧទរល្អបរិសុទ្ធបើកព្រះនេត្រក្រឡង់ផ្គងហត្ថា តម្រង់ឆ្ពោះទៅរកព្រះមាតាទូលសួរថា៖បពិត្រព្រះមាតា ខ្ញុំព្រះអង្គចង់ឲ្យទាន ទ្រង់មានព្រះរាជទ្រព្យអ្វីខ្លះទេ? ព្រះមាតាទ្រង់ព្រះរាជទាននូវព្រះរាជទ្រព្យមួយពាន់គហបណៈភ្លាមថា៖កូនឯងឲ្យទានចុះ។ព្រះមហាសត្វ ទ្រង់ចេញចាកព្រះមាតុឧទរល្អបរិសុទ្ធបើកព្រះនេត្រក្រឡង់ផ្គងហត្ថា តម្រង់ឆ្ពោះទៅរកព្រះមាតាទូលសួរថា៖បពិត្រព្រះមាតា ខ្ញុំព្រះអង្គចង់ឲ្យទាន ទ្រង់មានព្រះរាជទ្រព្យអ្វីខ្លះទេ?
សេចក្ដីពិសេសថា៖ ព្រះសមណគោតមបរមព្រះសាស្ដា កាលនៅជាពោធិសត្វខំបំពេញបារមីរាប់អសង្ខេយ្យជាតិនោះ មានតែក្នុងជាតិ៣ទេដែលប្រសូតមកភ្លាមចេះនិយាយគឺ៖ កាលទ្រង់ជា"ព្រះមហោសថ" ១, ជា"ព្រះវេស្សន្ដរ" នេះ១, ជា"ព្រះសិទ្ធាថ" ក្នុងបច្ឆិមភព១។សេចក្ដី ពិសេសថា៖ ព្រះសមណគោតមបរមព្រះសាស្ដាកាលនៅជាពោធិសត្វ ខំបំពេញបារមីរាប់អសង្ខេយ្យជាតិនោះ មានតែក្នុងជាតិ៣ទេដែលប្រសូតមកភ្លាមចេះនិយាយគឺ៖ កាលទ្រង់ជាព្រះមហោសថ「ជាព្រះវេស្សន្ដរនេះ១ ជាព្រះសិទ្ធាថ
ក្នុងថ្ងៃដែលព្រះវេស្សន្ដរទ្រង់ប្រសូតមក មេដំរីមួយនាំកូនដំរីសសុទ្ធប្រកបដោយលក្ខណៈល្អបំផុត មានទុកក្នុងកន្លែងដំរីមង្គលហើយចៀសចេញបាត់ទៅ។ កូនដំរីនេះ តមកបាននាមថា "បញ្ច័យនាគ"ជាដំរីល្អមានដំណើរល្វាសល្វន់ទ្រទេសទ្រទន់មានកន្ទុយល្គាយល្គងរាំងគន្លងបោសព្រះធរណី បើបានទៅដល់ទីដែលឥតភ្លៀងរមែងមានភ្លៀងធ្លាក់ត្រជាក់ត្រជំជាប្រក្រតី។ក្នុងថ្ងៃដែលព្រះវេស្សន្ដរទ្រង់ប្រសូតមក មេដំរីមួយនាំកូនដំរីសសុទ្ធប្រកបដោយលក្ខណៈល្អបំផុត មានទុកក្នុងកន្លែងដំរីមង្គលហើយចៀសចេញបាត់ទៅ។ កូនដំរីនេះ តមកបាននាមថា បញ្ច័យនាគ
តាំងពីព្រះវេស្សន្ដរប្រសូតមកដរាបដល់បានព្រះជន្ម ៥ ឆ្នាំទ្រង់បានព្រះរាជទាន នូវគ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់កុមារ មានតម្លៃ មួយសែនៗគហបណៈដល់ពួកមេនំ អស់វារៈ ៩ ដង។
ក្នុងកាលទ្រង់មានព្រះជន្ម ៨ ឆ្នាំទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងព្រះរាជទាននូវអជ្ឈត្តិកទាន ទ្រង់មានព្រះចិន្ដាថា៖បើនរណាមួយសុំបេះដូង-ភ្នែក-សាច់ក្នុងសរីរៈ-ឈាមក៏អាត្មាអញស៊ូតែពុះវះពន្លះឲ្យ ឬមួយនរណាចង់បានអាត្មាអញទៅជាខ្ញុំបម្រើក៏អាត្មាអញសុខចិត្តទៅបម្រើគេដែរ។ គ្រាដែលព្រះអង្គទ្រង់ព្រះចិន្ដាដូច្នេះមហាប្រឹថពីក៏កម្រើករំពើកញាប់ញ័រ។ក្នុងកាល ទ្រង់មានព្រះជន្ម ៨ ឆ្នាំទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងព្រះរាជទាននូវអជ្ឈត្តិកទាន ទ្រង់មានព្រះចិន្ដាថា៖បើនរណាមួយសុំបេះដូង--សាច់ក្នុងសរីរៈ-
កាលដែលព្រះពោធិសត្វមានព្រះជន្ម ១៦ ឆ្នាំដល់នូវការសម្រេចសិល្បសាស្ត្រគ្រប់ជំពូកហើយព្រះរាជបិតាបាននាំព្រះរាជកញ្ញាព្រះនាម "មទ្រី" ជាព្រះមាតុលធីតា អំពីមទ្ទរដ្ឋមករៀបអភិសេកក្នុងឋានៈជាអគ្គមហេសីនៃព្រះវេស្សន្ដរទ្រង់ដាក់រាជ្យប្រទានព្រះវេស្សន្ដរគ្រប់គ្រងរដ្ឋនគររៀងមក។ ពោធិសត្វទ្រង់ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទានវត្តទ្រង់បរិច្ចាគព្រះរាជទ្រព្យ ៦សែនៗគហបណៈ ព្រះរាជទានក្នុងមួយថ្ងៃៗទ្រង់តែងគង់លើដំរីបញ្ច័យនាគទៅសាលាឆទាន ៦ដងៗក្នុងមួយខែៗ។កាលដែលព្រះពោធិសត្វមានព្រះជន្ម ១៦ ឆ្នាំដល់នូវការសម្រេចសិល្បសាស្ត្រគ្រប់ជំពូកហើយព្រះរាជបិតាបាននាំព្រះរាជកញ្ញាព្រះនាម មទ្រី
ចំណេរក្រោយមកព្រះនាងមទ្រីប្រសូតព្រះរាជបុត្រមួយព្រះអង្គទ្រង់ព្រះនាមថា "ជាលី"បានព្រះរាជបុត្រីមួយព្រះអង្គទៀត ទ្រង់ប្រទានព្រះនាមថា "កណ្ហាជិនា" ។ចំណេរក្រោយមកព្រះនាងមទ្រីប្រសូតព្រះរាជបុត្រមួយព្រះអង្គទ្រង់ព្រះនាមថា ជាលីបានព្រះរាជបុត្រីមួយព្រះអង្គទៀត ទ្រង់ប្រទានព្រះនាមថា កណ្ហាជិនា
គ្រានោះ ដែនក្លិង្គ្រាស្ត្រឥតមានទឹកភ្លៀង ពួកកសិករធ្វើរបរកសិកម្មពុំបានបណ្ដាលឲ្យមានចោរកម្មពាសពេញទាំងប្រទេសទើបប្រជាជននាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មប្រជុំគ្នាក្នុងព្រះរាជលានបានប្រជុំព្រមព្រៀងមូលមតិគ្នាថា គួរតែចាត់ឲ្យទៅសុំយកដំរីបញ្ច័យនាគអំពីព្រះវេស្សន្ដរ។ លុះព្រមព្រៀងគ្នាហើយ ទើបចាត់ឲ្យព្រាហ្មណ៍ ៨នាក់ឲ្យទៅសុំ។ កាលដែលព្រះបាទស្រីវេស្សន្ដរបវរពោធិសត្វកំពុងចេញទតសាលាទានពួកព្រាហ្មណ៍ក៏ទៅចាំស្នាក់នៅសាលាទាននោះស្រែកព្រមគ្នាកងរំពងឡើង ថា៖ជយតុវេស្សន្ដរោ! ជយតុវេស្សន្ដរោ! ។ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់បំបែរដំរីឆ្ពោះទៅរកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះទ្រង់ព្រះបុច្ឆាថា៖ អឺពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកលើកដៃស្រែកហៅយើងតើអ្នកសុំអ្វីនឹងយើង? --- នៅមានត ---គ្រានោះ ដែនក្លិង្គ្រាស្ត្រឥតមានទឹកភ្លៀងពួកកសិករធ្វើរបរកសិកម្មពុំបាន បណ្ដាលឲ្យមានចោរកម្មពាសពេញទាំងប្រទេសទើបប្រជាជននាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មប្រជុំគ្នាក្នុងព្រះរាជលានបានប្រជុំព្រមព្រៀងមូលមតិគ្នាថា គួរតែចាត់ឲ្យទៅសុំយកដំរីបញ្ច័យនាគអំពីព្រះវេស្សន្ដរ។ លុះព្រមព្រៀងគ្នាហើយ ទើបចាត់ឲ្យព្រាហ្មណ៍ ៨នាក់ឲ្យទៅសុំ។ កាលដែលព្រះបាទស្រីវេស្សន្ដរបវរពោធិសត្វកំពុងចេញទតសាលាទានពួកព្រាហ្មណ៍ក៏ទៅចាំ
ស្នាក់នៅសាលាទាននោះស្រែកព្រមគ្នាកងរំពងឡើង ថា៖ជយតុវេស្សន្ដរោ! ជយតុវេស្សន្ដរោ! ។ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់បំបែរដំរីឆ្ពោះទៅរកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះទ្រង់ព្រះបុច្ឆាថា៖ អឺពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកលើកដៃស្រែកហៅយើងតើអ្នកសុំអ្វីនឹងយើង? -នៅមានត -
សៀវភៅដែលទាក់ទងនឹងព្រះពុទ្ធសាសនា
កាបដិបត្តវិបស្សនាភាវនា.pdf |
ការសិក្សាក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា.pdf |
កូនមាសឪពុក.pdf |
ខ្លឹមសារជីវិត.pdf |
គិហិបតិបតិ្តពិស្តារ.pdf |
ចិញ្ជឹមកូនតាមគន្លងធម៏.pdf |
ប្រយោជន៏បីប្រការ.pdf |
ធម៏នមស្សការព្រះរតនត្រៃសង្ខេប.pdf |
ធ្វើយ៉ាងណាទើបបាត់ក្រោធ.pdf |
ផ្លូវព្រះនិពាន្វ.pdf |
ពន្លឺធម៏ព្រះពុទ្ធ.pdf |